ΑΡΑΓΟΖΑΙΝΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

Τα Αραγόζαινα αποτελούσε «το σημαντικότερο από τα Τσετσεβοχώρια» σύμφωνα με τον Κ. Τριανταφύλλου ¨Ιστορικό Λεξικό των Πατρών¨ από τα επτά χωριά (Αραγόζαινα, Γρόπα, Μάγειρα, Μυρόβρυση, Βερίνο, Δοκαναίικα, Συνανιά) του χωριού-κωμοπόλεως Τσετσεβός ή Τζετζεβός .η Τζετζεβούπολη!!! που βρισκόταν απέναντι από τους ανατολικούς πρόποδες του Παναχαϊκού σε υψόμετρο περίπου 700-750 μέτρων από το επίπεδο της θάλασσας Όσον αφορά την ετυμολογία του ονόματος «Αραγόζαινα» ο Vasmer “Die Slaven in Griechenland” αναφέρει ότι πιθανόν να είναι σλάβικο από λέξη που σημαίνει «ψάθα, καλάμι»

Τα επτά χωριά προϋπήρχαν της καταστροφής του Τσετσεβού όχι σαν χωριά αλλά ξεχειμαδιά των Τσετσεβιτών που ήταν τα πρώτα χρόνια γεωργοκτηνοτρόφοι, έπειτα όμως ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια σιτηρών, πολύ αργότερα με σταφιδοκαλλιέργεια και την τελευταία 150ετια και με την ελαιοκαλλιέργεια.

Σύμφωνα με το βιβλίο του Τριανταφύλλου «ιστορία Πατρών» η καταστροφή του Τσετσεβού από σταδιακές κατολισθήσεις πρέπει να έγινε περίπου από το 1750 έως το 1775. Σε όλο αυτό το διάστημα ο Τσετσεβός παραμένει το χωριό όλων των καταγομένων από αυτό έστω και αν είχαν ήδη εγκατασταθεί σε ένα από τα επτά Τσετσεβοχώρια. Αυτό φαίνεται και από το Πατριαρχικό επιτίμιο του 1778 το οποίο απευθύνεται προς τον Τζετζεβόν, γιατί προφανώς οι κάτοικοί του, καίτοι ήδη είχαν εγκατασταθεί στα ξεχειμαδιά τους, συνέχιζαν να θεωρούν τους εαυτούς τους Τσετσεβίτες και όχι Αραγοζαναίους, Γροπαίους κλπ.

Κατά τα τελευταία χρόνια του 18ου αιώνα φαίνεται ότι τα Τσετσεβοχώρια αρχίζουν να σχηματοποιούνται και να αναπτύσσονται. Κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου η μόδα περνά πρώτα από τα Αραγόζαινα –Γρόπα και μετά από το Αίγιο. Κατά την δεκαετία του 1830 ιδρύεται το Σχολείο Συγγρού ένα από τα 30 περίπου Σχολεία που ιδρύει αυτός ο ευεργέτης σ’ όλη την Ελλάδα. Είχε κτιστεί περίπου στο χώρο που σήμερα βρίσκεται το σπίτι της Παρασκευής Χρυσανθοπούλου – Γεροντάκη. Σ’ αυτό φοιτούσαν μαθητές από τα Αραγόζαινα, αλλά και όλων των γειτονικών χωριών.

Τα Αραγόζαινα, ημιορεινό χωριό σε υψόμετρο 360 μ., 38 χμ από Πάτρα και 7 χμ. από τα Σελιανίτικα είναι ένα από τα σημαντικότερα Τσετσεβοχώρια ίσως και το πρώτο που ανταγωνίζεται στο πλούτο και τη πολυτελή διαβίωση τα άλλα και κυρίως του Γρόπα που και αυτό είχε μεγάλη ανάπτυξη. Το έτος 1938 γίνεται ο πρώτος δημόσιος αμαξιτός δρόμος που ανοίγεται στην περιοχή από Αραγόζαινα προς Σελιανίτικα-Αίγιο.

Ο πληθυσμός που αναφέρεται κατά τις απογραφές κατά χρονολογική σειρά ήταν:

Στις 2 ΦεΒρουαρίου του 1947 γίνεται η κατολίσθηση του χωριού και δίδεται η εντολή να εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους εντός 24 ωρών. Ετσι αποφάνθηκαν οι γεωλόγοι που κλήθηκαν από την Πατρα για να εκτιμήσουν τις ζημιές που ειχαν προκληθεί σε ορισμένα σπίτια του χωριού. Ένα από αυτα που ανήκε στο Μιχάλη τον Μπουλη είχε μερικώς καταρεύσει. Τα άλλα είχαν ρωγμές και ελαφά κλίση. Το επικεντρο ήταν στο Ανατολικό ακρο του χωριου προς το Νεκροταφείο . Εκεί βρίσκονταν τα σπίτια των Γεωργίου Πολυχρονόπουλου, Λέκκα Ανδρέα , Μπαινέτα Σωτήρη, της Καλλιροόης Μπαινέτα , του Θόδωρου του Σταματόπουλου, του Γεωργίου Γιαννικόπουλου, Βασιλάκη Μ. Γιαννικόπουλου, Γεωργία Χ. Μητρόπουλου, Χρύσανθου Γιαννικόπουλου και του Κωστή του Αναγνωστόπουλου. Τα σπίτια που βρίσκονταν στο κέντρο του χωριού και στη δυτική πλευρα που έπαθαν ελάχιστες ή καθόλου ζημιές. Εξ αιτίας αυτών των κατολισθήσεων τα έτη 1973-1974 δόθηκαν παραχωρητήρια οικοπέδων από την Νομαρχία Αχαιας και οι περισσότεροι κατοικοι μεταφέρθηκαν στον οικισμό `Αβύθου'(Άκολη) και άλλοι αργότερα στον οικισμό `Μεϊντανά' (σημ. Πανόραμα)

Τα Αραγόζαινα υπήρξαν η πρώτη έδρα του Δήμου Ερινέου από το 1833 μέχρι το 1868 και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο χωριό Σαλμενίκο. Στο δήμο Ερινέου ανήκε μέχρι το 1912. Το 1912 - σύσταση των πρώτων κοινοτήτων - μέχρι το 1997 αποτελούσε ξεχωριστή κοινότητα Αραγοζαίνων. Από το 1955 μετονομάστηκε σε Άλσος (!!!) Το 1997 η κοινότητα Αλσους καταργήθηκε και αποτελεί διαμέρισμα του δήμου Συμπολιτειας (Δημοτικο Διαμέρισμα Αλσους) Σήμερα γίνεται προσπάθεια ορισμένων από τους νεώτερους να δώσουν ζωή με τους εναπομείναντες λιγοστούς κατοίκους με την κατασκευή εξοχικών κατοικίων ή και με την αναστήλωση των παλιών τους οικίων . Επίσης σημαντική είναι και η παρουσία ξένων (Γερμανών, Αυστριακών κλπ) οι οποίοι αγοράζουν τις παλαιές οικίες, τις αναπαλαιώνουν και γίνονται μόνιμοι κάτοικοι του χωριού μας, και μετέχουν στις εκδηλώσεις του Συλλόγου μας.

Σχολεία: Εκτός αυτού που χτίστηκε με δαπάνες του Συγγρού λειτούργησε αργότερα το Σχολείο που βρισκόταν απέναντι από την εκκλησία του Αγ. Γιώργη και πολύ μετέπειτα (δεκαετια '53 )το Δημοτικό σχολείο στη «Γέφυρα»

Εκκλησίες: Ο κύριος ναός είναι του Αγίου Γεωργίου που πρέπει να άρχισε το χτίσιμο από τις αρχές του 20ου αιώνα (1918-1920) και της Κοιμήσεως Θεοτόκου στη θέση “Γέφυρα”, που χτίστηκε μετά την κατολίσθηση γύρω στο 1950 καθώς και ο ναός των Αγίων Θεοδώρων (νεκροταφείο) ο αρχαιότερος ναός όπως λέγεται

Εξωκκλήσια: Αγίας Τριάδας, Αγίου Αθανασίου στη θέση Κυπαρίσι, Αγίου Βλασίου (περιοχή Μάγειρα), της Γεννήσεως Θεοτόκου στην Κρεμενίτσα όλα χτισμένα με ιδιωτική πρωτοβουλία

Πλατείες: παλαιότερα σαν πλατείες χρησιμοποιούνταν τα αλώνια `σταράλωνα' και για ομαδίκα γλέντια χορούς κλπ. Τα κυριότερα ήταν στα Πολυχρονέϊκα στην δυτική πλευρά του χωριού και στα ανατολικά επίσης που βρίσκονται κοντά στο νεκροταφείο. Άλλα μικρότερα ήταν μπροστά στους Αγίους Θεοδώρους του νεκροταφείου και επίσης ένα μεταξύ των σπιτιών του Βασίλη Χρυσανθόπουλου και Κων/νου Νικολόπουλου (Λούπη). Η κεντρική που ήταν το προαύλιο της εκκλησίας του Αγ. Γεωργίου και συνεχιζόταν κάτω από το δρόμο εκεί που βρίσκεται το σπίτι του Γιάννη Καλογερόπουλου και Αντώνη Τερλεπάνη. Πολυ αργότερα τα γλέντια του χωριού μεταφέρθηκαν στον `Πλατανο' στη βρύση όπου μέχρι σήμερα με πρωτοβουλία του Συλλόγου μας με την υπόσχεση να βρισκόμαστε όλοι μάζι την τελευταία Κυριακή του Ιουλίου κάθε χρόνο, για να θυμόμαστε τα παλιά και να κρατούμε το χωριό μας ζωντανό.

Να σημειωθεί οτι ο σημερινός πλάτανος και η πλατεία όπως διαμορφώθηκε είναι έργο επι δημαρχίας του Δημητρίου Καλογερόπουλου ο οποιός τιμής ένεκεν κατάγεται από το χωριό και είναι συμπαραστάτης σε όλες μας τις προσπάθειες.